ایران، طی قرن ها به دست فرمانروایان غیر ایرانی حکم گزاری شده است، ولی چه باک؟ عرب و ترک و غز و مغول و تاتار چون میهمانانی بودند که چند صباحی بر سر سفره ایران نشستند. اینان آمدند و رفتند، بی آن که بتوانند ایران را با خود ببرند

اگر چه جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین یادآوری تاریک ترین لحظه‌های قرن بیستم است، اشتباه است که آن را فقط تکرار تاریخ بخوانیم. آنچه شاهد آنیم، هم‌گرایی رخدادهای پیشین و میراث‌های ناتمام در یک نقطه‌ی انفجار است

جنگ اقتصادی در فضای «جهانی شده» چنان تازه است که هنوز درک کلیت آن آسان نیست، و قوانین و مقررات چندانی نیز برای آن وضع نشده

شعر حتی آفریدن هم نیست، چیزی است بالاتر از آفریدن، آن چیزی است که در ذات هر آفریده‌ای هست تا از غیر‌آفریده جدا شود؛ یعنی شعر آن چیزی است که هست و هستی خود را حرکت می‌دهد و بدون آن حتی نمی‌توان چیزی را آفرید

شعری از محمد‌رضا شفیعی کدکنی

ملت ها در نهایت بر پایه داستان‌ها بنا شده‌اند. با گذر هر روز اوکراینی‌ها داستان‌های بیشتری نه تنها برای روزهای تاریک پیش رو، که برای سالیان و نسل‌های آینده خواهند داشت

در محیطی که از آزادی مطبوعات سوء‌استفاده می‌کنند و مردم از این عنوان مقدس، فحاشی،هتاکی، تهمت و افترا فهمیده و هیأت حاکمه تحسین و تمجید عملیات خود را استنباط نموده است، برای نشر فکر و عقیده دست به قلم بردن مالیخولیا نیست؟

ناسیونالیسم را نباید با میهن‌دوستی اشتباه کرد. این دو واژه به طور متعارف چنان سیال و مبهم به کار برده می‌شوند که تعیین هر تعریفی برای آن ها به چالش کشیده می‌شود. اما باید این دو را متمایز ساخت زیرا وابسته به دو تفکر متضاد هستند. معنای «میهن‌دوستی» از خودگذشتگی برای یک مکان و یک شیوه ویژه زندگی است که در باور یک فرد بهترین روش زندگی در جهان بدون تحمیل آن بر مردمان دیگر است