هرچند سرعتِ پیشرفتْ بسیار کُند است … این واقعیت که اغلبِ کشورها درجهتِ افزایشِ برابریِ جنسیتی حرکت می‌کنند، امیدبخش بوده، و پاداشِ زحمتِ همۀ سیاست‌گذاران و کارشناسانی است که در سرتاسرِ دنیا برای تحققِ پنجمین هدفِ توسعۀ پایدارِ سازمان ملل – یعنی برابریِ جنسیتی – تلاش می‌کنند.

سرمایه‌داری و مارکسیسم. جدال بی‌پایان میان این دو اردوگاه فکری هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد. دیشب در شهر تورونتو، اسلاوی ژیژک و جردن پیترسون، دو چهرۀ دانشگاهی بسیار جنجالی، که بیشتر به ستارۀ پاپ شبیه‌اند تا استاد دانشگاه، رو در روی هم نشستند تا از این بگویند که آیا سرمایه‌داری شیوۀ بهتری برای زندگی است یا مارکسیسم. اما آنچه رخ داد، مثل هر مناظرۀ دیگری، پیش‌بینی‌ناپذیر بود.

پیام هوشنگ گلشیری در شب پایانی «ده شب» هنوز دوره می شود:« … می گوییم، تشخیص درست موقعیت و همت این و آن به ما امکان داد تا بگوییم در این سال ها چه بر سر فرهنگ آورده اند، چگونه همه چیز و هر چیز را واژگون و معلق، مسخ و کج و معوج نشان دادند تا شما، تک تک شما بدانید که اگر این شب ها جایی دیگر ادامه نیافت، اگر به این قلم ها کتاب منتشر نشد، اگر کانون نویسندگان خانه ای از آن نویسندگان و شما نداشت، اگر نشریه ای منتشر نکرد، اهمال از جانب ما نبوده

نارنج و بنفشه در طبق نِه ، منقل بگذار در شبستان

چنین می پنداشتیم «یارایی راستی» را که برای میشل فوکوی سالیان آخرین بسیار ارزشمند بود دموکراتیزه کرده ایم… در عوض پیکر راستی را پاره پاره کردیم و هر کس از این پاره های خونین و متعفن، تکه ای از یقین و تردید خود را به هم وصله کرد.

فقط می دانم که خسته هستم و هیچ چاره ای هم ندارم و یا دارم اما حوصله کوچک ترین اقدام حتی تکان دادن سرانگشتم را هم ندارم. شاید عادت است و یا اینکه… هیچ-