ایران در رده بندی سالانه گزارشگران بدون مرز در جایگاه صد و چهل و چهارم قرار دارد و همچنان یکی از زندان های بزرگ جهان برای روزنامه‌نگاران است

«امیر ارسلان در سیاهی شب یک تنه شمشیر می زد و سیل عفریت های چرک و سیاه را می کشت، اما هر چه بیشتر می کشت، ریحانه جادو از بالای درخت برگ های بیشتری را به شکل عفریتان در می آورد و به جان ارسلان می ریخت.»

هرچند سرعتِ پیشرفتْ بسیار کُند است … این واقعیت که اغلبِ کشورها درجهتِ افزایشِ برابریِ جنسیتی حرکت می‌کنند، امیدبخش بوده، و پاداشِ زحمتِ همۀ سیاست‌گذاران و کارشناسانی است که در سرتاسرِ دنیا برای تحققِ پنجمین هدفِ توسعۀ پایدارِ سازمان ملل – یعنی برابریِ جنسیتی – تلاش می‌کنند.

سرمایه‌داری و مارکسیسم. جدال بی‌پایان میان این دو اردوگاه فکری هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد. دیشب در شهر تورونتو، اسلاوی ژیژک و جردن پیترسون، دو چهرۀ دانشگاهی بسیار جنجالی، که بیشتر به ستارۀ پاپ شبیه‌اند تا استاد دانشگاه، رو در روی هم نشستند تا از این بگویند که آیا سرمایه‌داری شیوۀ بهتری برای زندگی است یا مارکسیسم. اما آنچه رخ داد، مثل هر مناظرۀ دیگری، پیش‌بینی‌ناپذیر بود.

رؤیای دیکتاتورِ خوش‌قلب، تنها راه‌حل موجود برای کنارآمدن با بحران‌های بلندمدت نیست.

در سالیان جوانی من، عده ای در حال ابداع شیوه های تازه نوشتن بودند – جیمز جویس، همینگوی، فاکنر. من هم فکر کردم باید ساختار تازه ای برای سینما یافت