لاله ها آینه ی خون سیاووشانند

موج موج خزر از سوگ، سیه پوشانند
بیشه خاموش و گیاهان همه خاموشانند
بنگر آن جامه کبودان افق، صبحدمان
روح باغ اند، کزین گونه سیه پوشانند
چه بهاری است خدا را که در این دشت ملال
لاله ها آینه ی خون سیاووشانند
آن فرو ریخته گل های پریشان در باد
کز می جام شهادت همه مدهوشانند،
نامشان زمزمه ی نیم شب مستان باد
تا نگویند که از یاد فراموشانند
گرچه زین زهر سمومی که گذشت از سر باغ
سرخ گل های بهاری همه بیهوشانند،
باز در مقدم خونین تو، ای روح بهار
بیشه در بیشه، درختان، همه آغوشانند